Zimowe Pyszności

Grzyby jadalne zima!..

Pewnie większość amatorów jesiennego zbierania grzybów uzna mnie w pierwszej chwili za fantazjującego, albo pokiwa głową, że pewnie chodzi o grzybki Mun rosnące we wschodniej azji. Ale nie! Tu, w naszych lasach polskich zimą (i to porządną) da się znaleźć sporo grzybów jadalnych. Trzeba tylko wiedzieć, gdzie szukać - i czego szukać.

 
Najczęściej spotykane grzyby rosnące zimą w polsce:

   Uszak Bzowy

Grzyb rosnący prawie na całym świecie, z wyjątkiem wyjątkowo zimnych okolic (północ). Jest saprofitem (grzybem rozkładającym, żywiącym się martwymi organizmami) ale żyje też jako pasożyt na gałęziach bzy czarnego, robinii, klonu, olchy, buka... Świeżo zerwane nie nadają się do jedzenia przez nieprzyjemną, suchą galaretowatą konsystencję. Gotowane stają się sprężyste i przyjemniejsze.
Jest świetnym dodatkiem do sosów i sałatek.
Poza tym dobrze komponuje się z mięsem z rożna.

 
Kisielnica kędzierzawa, trzoneczkowata, karmelowa

Często spotykana w całej europie, ameryce i niektórych częściach azji. Podobnie jak Uszak Bzowy jest saprofitem, ale nieraz można ją znaleźć jako pasożyt na żywych drzewach. Są jadalne, do tego dosyć smaczne po ugotowaniu ;)
Jednak osobiście nie uważam tego grzyba za przysmak.

Zimówka aksamitnotrznonowa (dawniej: aksamitna)

Jak na obrazku, występująca zwykle w grupach - w miejscach osłoniętych od wiatru przez pnie, zwalone drzewa, można je spotkać pod wystającymi z ziemi korzeniami i w rowach. Występuje w całej europie środkowej i północnej, w Japonii jest hodowana na skalę przemysłową.
Pierwsze owocniki pojawiają się zwykle dopiero po pierwszych mrozach. Młode owocniki mają małe, niemal półkuliste kapelusiki, z czasem stają się rozłożyste i płaskie.
Najlepiej smakuje po ugotowaniu w lekko osolonej wodzie, następnie usmażona w śmietanie z cebulą pokrojoną w plastry .

Zimówka aksamitna (Flammulina velutipes).

Najczęściej można ją spotkać na pniach  starych wierzb i olch.

Kapelusze osiągają rozmiary do 10 cm. Na obrzeżach jasne, ciemniejące ku środkowi. Pokryte lepką – niczym u maślaka – substancją. Kolor od barwy miodowej przez pomarańczowożółtą do nawet brązowej. Przy czym im starszy grzyb, tym barwa ciemniejsza. Pod spodem są dość rzadkie i długie blaszki. Trzony długie, ciemnobrązowe u dołu, jaśniejące ku górze, dość twarde, nie nadające się do celów konsumpcyjnych.

Rośnie w gęstych gromadach, chociaż często można spotkać  również pojedyńcze osobniki. Zawsze jednak na drewnianym podłożu – czy to na suchej gałęzi skrytej pod opadłymi liśćmi, czy na wystającym pniu, czy na karpie – pozostałości po ściętym przez bobry drzewie.Śnieg im niestraszny.

Łycznik późny

Oprócz boczniaka ostrygowatego w Polsce występuje kilka pokrewnych mu i podobnych gatunków grzybów nadrzewnych, wśród których nie ma trujących, co najwyżej niejadalne ze względu na gorzki smak. Prawdziwie zimowy z boczniakopodobnych jest na przykład łycznik późny (Panellus serotinus), rozwijający owocniki dopiero w grudniu. Opanowuje on drewno różnych drzew liściastych, w tym olch, na których rosną tylko nieliczne gatunki grzybów. Wierzch kapelusza łycznika jest oliwkowy, pod spodem znajdują się ochronne blaszki i pokryty brunatnym "filcem" trzon. Pod skórką kapelusza jest galaretowata warstwa, atrakcyjna kulinarnie, a chroniąca owocniki przed mrozem.

Boczniak ostrogowaty   (Pleurotus ostreatus ( Jacqu. ex Fr.) Kummer)

• średnica 5 do 15 cm, ( spotyka się starsze owocniki znacznie większe)
  kształtem przypomina ostrygę lub wydłużony  język
  kolor  od   białego do ciemnoszarego, najczęściej siny, gładki, matowy. 

Blaszki- u młodych owocników białe, później ciemnieją (brązowieją) zbiegają na trzon, wysyp zarodników biały lub brązowawy.

Trzon- białawy, głęboko osadzony w kapeluszu zwykle krótki, a nawet ledwo zaznaczony.
Miąższ- masywny, biały, o łagodnym smaku i delikatnym zapachu grzybowym.

 

rośnie na pniach drzew liściastych, grzybnia powoduje białą zgniliznę drzewa, można go spotkać najczęściej koło dróg na ściętych pniach topól i wierzb, w lesie na powalonych pniach bukowych.
owocniki pojawiają się późną jesienią ( listopad ) a podczas łagodnej zimy nawet w styczniu i lutym.Wysyp jest obfity; na jednym pniu, pozostałym po ścięciu topoli można zebrać nawet kilkanaście kilogramów owocników.
boczniak występuje głównie w środkowym paśmie półkuli północnej ale spotyka sie go również na półkuli południowej.

              

niezbyt wytrawni grzybiarze mogą mylić boczniaka ostrygowatego z  pokrewnymi gatunkami a m.in. z Pleurotus  colombinus ( rośnie przeważnie na drewach iglastych) 
 i P. pulmonarius ( grzyb ma zapach moczu, stare owocniki zółkną), które w Polsce uważane są za niejadalne lecz nie trujące.